De bloedrode bruid

Cynthia had zich voorgenomen nooit te trouwen. Al generaties lang stierven de vrouwen van haar geslacht al dan niet gewelddadig tijdens hun huwelijksnacht. De vloek was terug te traceren naar meer dan 200 jaar geleden, toen een tante van een voorouder was gestikt in de kist waarin ze zich verborg tijdens een partij verstoppertje op haar huwelijksfeest.
Cynthia had besloten er niet aan mee te doen, als laatste vrouwelijke overlevende van haar bloedlijn.
En nu stond ze hier, voor het altaar, in een bruidsjurk niet wit, maar rood als bloed om het lot te tarten. Mij krijg je niet! schreeuwde de kleur. Taylors bijpassende das en schoenen beaamden die boodschap. Ze hadden hun voorzorgen genomen. Enkel de dichte kring mocht op het trouwfeest aanwezig zijn, mensen die ze konden vertrouwen. Geen gif van een jaloerse vriendin in haar glas, zoals haar groottante Elisa overkomen was. Op het menu stond vis met een verscheidenheid aan groentenpurees, zodat ze botte messen konden leggen. Tante Kate had een scherp exemplaar in haar rug gekregen. Bij de receptie werden enkel happen geserveerd, geen hapjes waarin iemand kon stikken, zoals haar oudste zus Lily. En het huwelijksbed… tja. Ze hadden de hotelsuite grondig doorzocht op scherpe voorwerpen. Alle spiegels laten weghalen. Daar konden ze nog mee leven. Ook lakens als die waarmee haar jongste zus Jane zich had opgeknoopt, werden uit de kamer gebannen. Maar het bed hadden ze toch echt nodig, daar waren Cynthia en Taylor het over eens. Geen huwelijksnacht op een harde vloer, al waren ze wel wat meer gewend. Het was nog steeds hun huwelijksnacht.
Ondanks de dreigende vloek was Cynthia dolgelukkig toen Taylor de ring rond haar vinger schoof en haar kuste. Ze had alleen maar oog voor hem. Ondanks haar voornemen om eeuwig vrijgezel te blijven, was ze gezwicht voor de speciale jongeman met zijn ouderwetse manieren. Hoffelijk zoals geen man tegenwoordig meer was. Hij plaatste haar op een voetstuk en noemde haar zijn prinses, zijn koningin zonder wie hij niet meer kon. Zijn huid stak schitterend bleek af tegen zijn zwarte bruidegomkostuum en zijn bloedrode schoenen. Als hij lachte, kon ze zijn scherpe hoektanden zien. Toen ze dat had ontdekt, was ze nog zekerder van haar zaak en liet ze zich onderdompelen in zijn liefde. Zelfs een eeuwig leven in een lichaam van ijs was te verkiezen boven de vloek van de dood. Ze hadden afgesproken dat, mocht ze om de een of andere reden toch sterven, hij haar in de halsslagader moest bijten, zodat ze helemaal deel werd van zijn wereld. Daar zou het vroeger of later toch van komen, dus waarom niet meteen vannacht? Alle voorzorgen hadden ze genomen.
Het huwelijksfeest verliep gemoedelijk in een aangename sfeer van vrolijkheid. Muziek, lekker eten en drank. Cynthia keek heimelijk op toen Taylors familieleden de vis voorgeschoteld kregen en had stil plezier om het optrekken van hun neuzen. Tegen die maatregel had Taylor zich het langst verzet, maar zelfs hij had moeten toegeven dat je het zachtste vlees moet snijden om goed voor te komen op een huwelijksfeest en dat vleesmoes niet meteen een feestelijk gerecht was.
De huwelijkstaart was al aangesneden toen hij werd binnengebracht met honderd kaarsen die op bevel van Cynthia razendsnel werden gedoofd. Ze zag in gedachten al het krantenartikel over het huwelijksfeest dat op een drama was uitgedraaid toen een van de gordijnen vlam had gevat en het hele hotel was afgebrand. Op de dansvloer eiste Taylor haar als enige danspartner op, zodat niemand haar kon laten vallen en ze haar nek zou breken op de danstegels. De gasten legden zich zuchtend neer bij de vele tradities die doorbroken werden. Haar familie begreep het, ze wilden haar evenmin verliezen. Zijn familie, die al eeuwenlang tradities hadden zien ontstaan en uitdoven, hadden er plezier in en verwelkomden haar nu reeds als een dochter.
Ook toen de gasten vertrokken waren, en Cynthia en Taylor zich terugtrokken in hun ietwat kale huwelijkssuite, verliep alles goed. Ze konden niet snel genoeg uit de kleren gaan om elkaar lekker te verwennen, op een bloedrode kousenband na. Cynthia geloofde in de bescherming van de kleur. Toen ze eindelijk in slaap viel, dacht Cynthia: ik heb het gehaald! Ze rolde om van vreugde en merkte niet hoe de kousenband, die tijdens hun hevige huwelijksspel tot op haar enkel was gezakt, van haar voet afgleed. Het bloed stolde in haar aderen en tijdens haar slaap begaf haar hart het. Taylor, die nooit sliep, las een boek en zag het pas toen het te laat was.

© Lyne Uytterhoeven 2016